Kornik modrzewiowiec od zawsze był groźnym szkodnikiem modrzewia, występującym głównie w południowej Polsce. Ostatnimi czasy zaczął pojawiać się również w północnej części kraju. Pierwsze ogniska rozwoju stwierdzono w młodszych drzewostanach w wieku 10-25 lat, rosnących na słabych - piaszczystych siedliskach, ale także na żyznych. Co ważne kornik pojawia się zazwyczaj w drzewostanach założonych na gruntach porolnych. O przyczynę wzrostu znaczenia kornika modrzewiowca uznaje się pogorszenie warunków wzrostu drzew związane z chronicznie występującą suszą w okresie wiosenno-letnim.

Pierwszy w kolejności zasiedlany jest materiał już ścięty, np. leżanina pozostająca po zabiegach pielęgnacyjnych (CP, TW). Stanowi ona często pierwotną bazę rozwojową kornika modrzewiowca, w dalszej kolejności są nią najsłabsze drzewa stojące – często już z objawami zamierania.

Kornik modrzewiowiec może wyprowadzić dwie generacje w ciągu roku. Pierwsza rójka – wiosenna odbywa się w kwietniu i maju, druga – letnia w sierpniu i październiku (tylko w sprzyjających warunkach). Początkowo samce wygryzają komorę godową w bielu i korze, od której kilka samic drąży chodniki macierzyste przebiegające najczęściej wzdłuż włókien drzewnych. Chodniki macierzyste są faliste, nieregularne, dł. ok. 10 cm. Dość głęboko odbijają się w bielu. Po złożeniu jaj samice prowadzą żer regeneracyjny przedłużając chodniki macierzyste a także wygryzając rdzeń w młodych pędach modrzewia. Pierwsza generacja pojawia się już w końcu czerwca. Młode chrząszcze prowadzą żer uzupełniający pod korą w miejscu przepoczwarczenia lub tak jak osobniki rodzicielskie, wylatują z żerowiska i wgryzają się w młode pędu modrzewia. Czasem uszkadzają również korę młodych pędów.

Silne obłożenie pni żerowiskami kornika modrzewiowca skutkuje szybkim zamarciem drzew. W przypadku pojedynczego występowania, drzewa mają szansę przeżycia ze względu na podłużny przebieg chodników macierzystych i dość krótkie chodniki larwalne. Przy dostatecznie dużej żywotności drzewa, chrząszcze wgryzające się w miazgę w strefie grubszej kory, są szybko zalewane żywicą.

Najlepszą metodą walki z kornikiem modrzewiowcem jest bieżące usuwanie materiału lęgowego, a więc: wszystkich pozostałości po zabiegach – strzały wraz z wierzchołkami, drzew osłabionych, wykazujących objawy zamierania, a także drzewa zasiedlone.

W rozpoznanych miejscach występowania, w celach monitoringowych zalecane jest również wystawianie pułapek feromonowych z dyspenserem cembrodor na początku kwietnia. Można też stosować pułapki klasyczne, wykorzystując wywroty i złomy pozostające po zimie. Pułapki te należy okorować lub usunąć (gdy dł. chodników macierzystych osiągnie 8 -10 cm).